We gaan vandaag nog een keer langlaufen, tenminste, we verwachten dat dit de laatste kans zal zijn, want de dooi houdt aan en de sneeuw verslechtert met de dag. We willen van Philippsreut naar Mitterfirmiansreut lopen en rijden dus naar de eerstgenoemde plaats. Daar laten we de auto bij de Sportplatz achter en stappen even verder in de verbindingsloipe. De eerste meters vallen niet tegen, maar al gauw lopen we vast op de dennenaalden die zich in het spoor hebben opgehoopt en dat remt enorm. Glijden is er niet bij, je kunt alleen maar stappen. Dit is geen doen, maar wat is het alternatief? Bij Mauth zag het er eigenlijk nog wel goed uit, dus we keren om, laden de ski's weer in en rijden Mauthwaarts.
Daar
vertrekken we alsnog om 10.40 in een behoorlijk verijsde loipe.
Glijden doet het wel, de afzet is minder en dat is ook vermoeiend.
Toch blijkt na een kwartiertje dat dit geen slechte keus is geweest,
want waar we vlak lopen gaat het goed en waar we stijgen maakt de zon
het spoor al wat zachter en hebben we goede grip.
Wilden we eerst
alleen de korte lus doen, bij de aftakking besluiten we nog even
verder te gaan en bij de middenlus idem, zodat we even later het bos
in gaan op de lange lus. Hier loopt het zwaarder dan in het open
veld, maar we komen goed vooruit en passeren met een uur de
Schuster's Säge.
Waar
de loipe links af buigt lopen wij illegaal rechtdoor tegen het
verkeer in, zodat we gelijk onze terugweg kunnen inspecteren, die er
goed uit ziet. Dan is het hoogste punt van de loipe bereikt, op 250
meter afstand van het Freilichtmuseum. We stappen af en wandelen de
weg af om 12.20 bij het museum, en dan vooral het café te
arriveren.
We
worden er vrolijk begroet, als stamgast zijnde, en even later zitten
we achter het gebouw heerlijk aan een tafeltje in de zon.
Nu had
ik de vorige keer bij ons bezoek hier een boekje gekocht met verhalen
van Martin Ortmeier, die de directeur van dit museum is; een van die
verhalen had me bijzonder geraakt en dat had ik de schrijver ook in
een email gemeld. We zitten nog maar net op ons plekje als de deur
open gaat en een keurige heer vraagt of hij bij ons mag komen zitten.
We herkennen direct de heer Ortmeier en maken ons bekend. Hij blijkt
de email inmiddels te hebben gelezen en beantwoord en is blij verrast
ons nu hier aan te treffen. Wat een toeval!
We
hebben zeker een half uur heel geanimeerd zitten praten, hij zegde me
ook toe wat titels door te geven van boeken die me meer over deze
streek kunnen vertellen. Om éen uur zit zijn middagpauze er op
en neemt hij afscheid.
Wij
blijven nog even zitten nagenieten van deze toch wel heel bijzondere
ontmoeting en wandelen dan weer terug naar de loipe, waar we 13.30
aan de afdaling beginnen. Die loopt lekker, zeker als we later het
open veld in gaan. Langs de Schwarzbach eten we een boterhammetje en
genieten we van de zon. De sneeuwkwaliteit is heel variabel, soms in
een afdaling, remt het stevig en net als je je daarop hebt ingesteld
schieten je ski's bijna onder je uit om even daarna weer vast te
lopen in papperige sneeuw. Het prachtige weer maakt echter alles goed
en we genieten met volle teugen. Wel kunnen we nu met zekerheid
vaststellen dat dit de laatste langlaufdag zal zijn, want veel minder
moet de sneeuw niet worden, terwijl voorlopig alleen maar mooi weer
is voorspeld. Laten we daar dan maar van genieten.
15.00
glijden we door de finish bij Mauth. Toch een geweldige dag.