Bischofsreut

Gistermorgen tegen negen vertrokken met druilerig weer en af en toe zelfs een beetje sneeuw. We hebben geen haast want we maken een tussenstop in Weingartsgreuth, waar we rond 15.00 kunnen arriveren. Voor Oberhausen even het dilemma: verder over de A45 of op de A3 blijven? De lichte sneeuwval van dat moment geeft de doorslag, het wordt de A3.
Er is veel verkeer op de weg en bij de afslag voor Essen loopt het bijna vast omdat daar bijna iedereen wil uitvoegen en het op de hoofdbaan begint te stremmen. Een vrachtwagen moet zich daar nog tussenuit redden. Daarna is het een stuk rustiger.
Even na half vier arriveren we in Weingartsgreuth bij Pension Klaus, waar we de auto in de garage zetten en onze kamer betrekken. Door het mooie weer besluiten we nog een wandeling te maken. Dan blijkt het toch nog wel koud te zijn, het vriest duidelijk, maar door stevig door te stappen hebben we geen last. We komen nog langs pension Herbert, alias de Hammermühle, een prachtige plekje maar wel wat afgelegen.
's Avonds hebben we een tafeltje gereserveerd bij Ghf Weichlein, waar het goed eten is. Veel landgenoten hier, net als wij op doorreis.

De volgende dag om 08.30 aan het ontbijt, want we hebben alle tijd. Op de voedertafel voor het raam strijkt een paartje goudvinken neer, prachtig gezicht.
09.30 vertrekken we, en zetten op de Autobahn de cruise control op 105, want anders komen we veel te vroeg in Bischofsreut. Bovendien sneeuwt het een beetje bij het vertrek, maar dat is al gauw weer over. Het weer is iets minder mooi dan gisteren, maar het is in ieder geval droog.
In Hengersberg besluiten we koffie te gaan drinken, wat niet meevalt als alles gesloten is. Onverrichterzake draaien we het dorp weer uit. Als we Freyung bereiken besluiten we daar wat te gaan gebruiken, maar ook hier lijkt alles gesloten. We drinken koffie in het cafetaria van het ziekenhuis(!) en rijden dan door naar Berger, want die heeft zo'n heerlijke Heidelbeeromelett.
We arriveren daar om 13.15, en zijn dan dus ook wel toe aan iets eetbaars. De omelet smaakt daardoor des te lekkerder. We praten nog wat bij met Herr Berger, d.w.z. hij vertelt ons zijn zorgen, en dan rijden we het laatste stukje naar onze eindbestemming.
Het weerzien met Rita is leuk, ze lijkt echt blij ons te zien en dat doet goed. Dan begint het gesjouw met koffers, tassen en schoenen, heel veel schoenen. Maar ach, met een uurtje ligt alles weer op z'n plaats en dan is het nog vroeg dus wandelen we nog een stukje.
Hoewel er verse sneeuw is gevallen is de sneeuwlaag nog wel wat dun en bovendien is het spoorapparaat kapot, was dat vorig jaar niet ook zo? We lopen richting Leopoldsreut maar keren na een kilometer weer om, en lopen dan via de Goldener Steig weer terug. Het is behoorlijk koud, zo'n -8° en daar zijn we nog niet voldoende op gekleed.