Model Blériot Kanaal overtocht 2010

Tekst: Henk van Hoorn

Om maar direct met de deur in huis te vallen: we hebben Engeland helaas niet gehaald!!
Het model ligt in "Het Kanaal" en is volgens onze inschattingen na een aantal uren tot hooguit een nachtje gezonken en petit Louis heeft een waardig zeemansgraf gekregen.

Maar laten we bij het begin beginnen. Op maandagmorgen rond 10.00 h kreeg ik een telefoontje van de Prefecture van Arras dat we konden afreizen naar Blériot Plage en dat de laatste vergunning ( het openstellen van het vliegveld van St Inglevert voor één internationale vlucht) zeker was en de vergunning binnen enkele uren naar het veld zou worden gefaxt.
Het noodweer boven Nederland konden we net omzeilen en ondanks wat files stonden we die avond al op Cap Blanc Nez ( waar we langs zouden vliegen richting Dover.)

In de nacht was er toch meerdere malen wat regen gevallen maar dinsdag, eenmaal op het veld om 7.30 h was het droog en rustig. Het model kon, onder het toeziend oog van de locale Franse TV, worden opgebouwd in de nood hangaar van de club ( aangezien de clubhangaar met 9 kisten er in enkele maanden geleden geheel was verwoest door brand).

De heli piloot arriveerde volgend afspraak om 9.00 h vanuit het 40 km zuidelijker gelegen Le Touquet maar zag het nog niet zitten om te vertrekken vanwege de zeer lage bewolking boven Het Kanaal.
Dan maar even met z'n tweeën een proefvlucht met de heli richting Dover en al snel bleek dat de bewolking bijna op het water lag.
Er zouden die ochtend nog enkele malen wat buien over Het Kanaal passeren maar rond 14.00 h moest het kunnen.

Gelukkig hebben we de foto's nog.

Om 13.30 h stond het model gereed op de startbaan en een straffe wind welke recht over de baan stond was toch wat zorgelijk aangezien het landschap tot aan het water behoorlijk geaccidenteerd was, wat ongetwijfeld voor de nodige klappen op de kist zou zorgen.
Philippe ( de heli piloot) zette zijn heli tegen 14.00 h keurig achter het model en overeenkomstig de zinsnede van een bekend TV programma "gelukkig hebben we de foto's nog" werd er driftig geklikt en gefilmd.
Ondertussen waren ook alle luchtvaart autoriteiten ingelicht zodat de gereed liggende Notam's van kracht werden.

De start was gelijk aan die van de proefvlucht in de Polders: probleemloos en vlot naar 10 meter en een flauwe bocht richting de kust.
Philippe was snel gewend aan zijn nieuwe vliegsnelheid en volgde keurig.
Uiteraard stond ik op scherp want er konden behoorlijke golfwinden verwacht worden en na een paar seconden kwam de eerste klap: 45 graden helling en de neus naar boven..vol in de roeren..en recht lag de zaak weer.
Dit ging een paar minuten zo door totdat we een kleine 100 meter hoogte hadden bereikt.
Pfff…waar was ook alweer de kust? Die bleek recht voor ons te zijn op enkele kilometers afstand en ondertussen hadden we rond de 200 meter hoogte te pakken.
Dus het gas er wat af op de verwachte kruisstand maar dat ging toch niet want even later zaten we toch wat te laag. Dan maar weer volle pot er op. Zou dan toch die 1,6 kg extra gewicht aan brandstof ( nu 4,25 liter ipv de tot nu toe maximale 2,25 liter ) wat extra vermogen vragen?
Philippe gaf de eerste voortgang door en de verwachte vliegduur zou rond de 60 minuten liggen. Dat was mooi want dan had ik misschien nog net enkele droge draden aan het hemd.
Cap Blanc Nez torende met z'n obelisk hoog boven ons uit, en het werd merkbaar rustiger in de atmosfeer eenmaal boven het brede strand aangekomen. Vanaf dat moment kon ik volstaan met kleine stuurbewegingen en de kist nog wat beter in trim brengen.
Otto en Didier zaten volop te fotograferen en beurtelings kregen ze de kist links en rechts van de heli gepresenteerd. So far so good…..en we konden allemaal even adem halen.

Toen ging het mis.

De eerste ferry schepen kwamen in zicht en ook de kust bij Dover tekende zich al duidelijk af.
Otto beantwoordde een telefoontje van uit Engeland en kon melden dat we 16 km van de 39 km hadden afgelegd en nog 40 minuten te gaan hadden.
Toen ging het mis… de kist begon plotseling te zakken en wat spelen met het gas gaf geen verbetering.

Wat was er aan de hand? De besturing werkte nog prima en de uitslagen op de roeren welke ik als proef gaf waren goed waarneembaar.
Langzaam maar zeker kwam het wateroppervlak dichterbij en intuïtief vang je de kist dan nog keurig af en toen lag de zaak "op" het water.
Een droevig gezicht en ondanks dat je er slechts 50 meter vanaf bent sta je machteloos.

Nu was de vraag "wat doe je wanneer.." al diverse malen voorbij gekomen. Een volgboot is een theoretische optie. We zouden alleen vliegen met zij- of rugwind en dan hou je met een betaalbare boot de kist niet bij.
In no time zit alles onder het zoute water, is de apparatuur dusdanig dat je er nooit meer dit soort kisten mee moet willen vliegen en zijn alle hout delen ( lijm verbindingen en triplex lagen) zwaar aangetast. Wat dan overblijft is een onbruikbaar wrak indien je al kans ziet om het aan wal te krijgen.
Na nog een rondje om de kist als afscheid hebben we weer koers gezet naar St. Inglevert en daar was de verbijstering van alle gezichten al van verre af te lezen. Ondertussen waren binnen enkele minuten volgens plan en met hulp van uit Engeland de GDAC; CAA.UK en de beide kustwachten gewaarschuwd om zomogelijk te voorkomen dat er na een melding van bv een overvliegend vliegtuig een grootscheepse reddingsactie op touw zou worden gezet.( want op afstand zie je echt niet dat het om een onbemand ( model) vliegtuig gaat). Een nog toegevoegde gedetailleerde beschrijving van de kist en de coördinaten van het wrak moesten de rest doen.

Kapitein, mag ik even op de brug?

Wat doen we nu? Daar hoefden we niet lang over na te denken. De ferry was al betaald, de overnachting in Engeland al geregeld en de wachtenden daar ( die een behoorlijk gedeelte van de organisatie hadden gedaan) ga je niet met alleen een mailtje bedanken.
Tijdens de afvaart kreeg ik een wild idee: even naar de dame van de info balie, het verhaal voorleggen en vragen of ik naar de brug mag om mogelijk nog een glimp van de kist op te vangen.
De vriendelijke Franse dame veranderde plotsklaps van gezichtsuitdrukking. Hadden ze hier te maken met een pure fantast of een terrorist?
Hoe overtuig je dan in het Engels een Française?? De oplossing was eenvoudig, we hadden immers "de foto's nog", en een paar minuten later zaten Otto en ik op de brug naast de kapitein en z'n crew en was een ieder ineens druk bezig met het invoeren van onze "landing" coördinaten die Philippe had genoteerd.
Verrekijkers, getij invloeden en alles werd er bij gehaald en de sleur van steeds maar weer met die Ferry van hier naar daar varen was plotsklaps verdwenen.
We hadden nog steeds dat laatste beeld in gedachten en zochten naar een model Blériot op het water. Maar eenmaal op het bewuste punt aangekomen ( rekening houdend met het feit dat we 3 1/2 uur verder waren; stroming en wind verrekend) was er niets dan water en nog eens water. Toch meende iemand van de crew wat te zien maar ik kon er niet veel meer van maken dan een vreemd rimpeltje in het wateroppervlak.

De ontvangst in Engeland was er niet minder om en we hebben iedereen ontmoet; het landingsveld bekeken en de "Gifts" persoonlijk kunnen overhandigen.
Ook de uitgebreide "sight seeing" op woensdag kon onder perfecte weersomstandigheden gewoon doorgaan.

Hoe nu verder?

De bouw van een nieuwe Blériot is in een vergevorderd stadium.
Deze maal is het een kist op 2/3 van de ware grootte, en het bakbeest van 60 kg wat onder toezicht van IVW en de KNVvL en volgens de proefregeling voor 25 kg+ kisten wordt gebouwd zal naar verwachting ergens in 2011 het luchtruim kiezen.
Het Kanaal opnieuw oversteken? Op dit moment heb ik toch wel wat "koud water vrees" en alleen al de apparatuur die er in moet kost een vermogen.
Om ook nog eens opnieuw de benodigde sponsoring te vinden zal niet eenvoudig zijn en voorlopig blijven we dan ook maar met beide benen op de grond.
Maar ja.. dachten we er in de zomer van 2009 niet net zo over…?? Eerst maar eens in 2012 naar het Festival van La Ferté Alais.