|
Vrijdag 12-05 Waldsassen - Altmugl |
Overzicht Details Foto's |
< Vorige | Volgende > |
Een warm maar ook mooi tochtje
vandaag. De zon scheen net zo uitbundig als gisteren maar dank zij mijn nieuwe
outfit: handschoenen, T-shirt met lange mouwen, pet op 't hoofd kan ik het nu
goed verdragen. Het is er niet koeler van geworden, dat niet.
Deze keer vertrekken we wel vroeg: 09:15 bij de bakker waar we brood voor
onderweg hebben ingeslagen. Langs de basiliek lopen we de stad uit en met 10
minuten zijn we al weer in de vrije natuur. We lopen heel soepel omhoog het bos
in met vrije uitzichten omdat het bos hier erg open is.
Om 10:45 bereiken we de Forstkapelle waar we op een bankje in de schaduw koffie
drinken en de meegebrachte Kuche eten. Na deze pauze trekken we over het
voorlopig hoogste punt om daarna steil omlaag te denderen door dorpjes als
Poxdorf en Panzen heen waar echt niets over te vertellen valt.
Nog een stuk bos en dan zien we Maiersreuth al voor ons liggen. Daar begint een
bijna sprookjesachtig mooi traject langs de Muglbach. Bij het eerste bankje
strijken we neer om te lunchen en te luisteren naar zangers als zwartkop,
fitis, lijster en een onbekende (riet?)zanger en dat alles onderstreept
door het kabbelen van de beek. Wat een genot en dat bankje staat nog in de
schaduw ook.
Als we weer verder gaan dreigen we bij Hardeck weer naar de
straatweg te worden verdreven maar de route gaat alleen wat hoger boven de beek
verder. Ineens wordt het pad versperd door een verbodsbord: houthakkers aan het
werk! Er is geen alternatief hier dan teruggaan maar we hebben nog geen
kettingzaag gehoord en dus lopen we maar door. De stammen die verderop inderdaad
over het pad liggen vormen geen enkel probleem, die hadden we langs de
Schneeberg veel meer.
We komen weer in open veld te lopen; de beek onder ons vult een vijver waarin een
gemengd koor van kikkers aan het studeren is of houden ze een bespreking? Dan
bereiken we om 13:45 Neu-Albenreuth, waar we feilloos een Konditorei weten te
lokaliseren. Even uit de zon is ook wel prettig. Weer helemaal aangesterkt
zoeken we de route weer op wat uiteindelijk altijd weer lukt. We zien Altmugl al
liggen, vermoeden dat althans én we zien grote wolken uit de bossen opstijgen:
stof ?, rook? nee, gewoon stuifmeel. In de bossen is het er soms bijna mistig
door en als je je voeten neerzet wolkt het op de bodem belande stof weer omhoog
waardoor je met gele schoenen rondloopt en donkere afdrukken achterlaat op een
grijze bodem. Tonnen van dat spul worden er rondgestrooid.
We stijgen geleidelijk weer naar 600 meter langs visvijvers, ooit aangelegd door
"vleesloze" monniken die hierin karpers kweekten en bereiken zo het
hotel Altmugler Sonne om 15:25. Hoewel het van buiten niet erg oogt blijkt het
een prima adres te zijn, mooie kamer, goed restaurant en heerlijk rustig
gelegen. Als we na het eten aankondigen dat we Altmugl even gaan verkennen merkt
onze gastvrouw op dat we dan wel erg snel terug zullen zijn. Ze had gelijk.
laatst bijgewerkt op 23-09-2013