LAW's Buitenland

Het is tamelijk overbodig hier over de diverse GR routes te gaan schrijven, dat is al op vele websites en waarschijnlijk ook veel beter gedaan.
De Duitse E-routes lijken echter wat minder de aandacht te trekken.
Bij de documentatie van onze Oostenrijk tocht heb ik al het "Handbuch für die Europäischen Fernwanderwege" genoemd. Daarin komt o.a. de E11 voor en die omvat o.m. de voormalige "Fernwanderweg Harz-Niederlande".

Die route was voor ons (in 1984 !) de eerste kennismaking met het lange-afstands wandelen, en daardoor hebben we er nog steeds een zwak voor.
En eigenlijk is het helemaal geen gek project voor iemand die iets dergelijks wil gaan doen want hij is bijzonder toegankelijk. Heel wat mensen zullen bij wijze van spreken vanuit hun voordeur kunnen beginnen; Het Marskramer pad is namelijk het verlengde ervan en dat betekent grofweg de lijn Haarlem, Amsterdam, Amersfoort, Apeldoorn, Deventer, Oldenzaal.

In Bad Harzburg eindigde (of begon) de "oude" Fernwanderweg. Voor het station ligt daar een Amersfoortse kei met de volgende inscriptie:
"Fernwanderweg Niederlande -Harz von Amersfoort nach Bad Harzburg, 7-6-1980".

De E11 heeft dit traject behoorlijk opgerekt en uiteindelijk brengt hij je tot diep in Polen.
De E11 is dan ook een samenvoeging van een aantal oude routes:

1. De Töddenweg van Oldenzaal tot Osnabrück: 111 km
2. Wittekindsweg van Osnabrück tot Porta Westfalica: 90 km
3. Weserlandweg van Porta tot Hameln: 50 km
4. Harz-Niederlande weg van Hameln tot Bad Harzburg: 112 km

Het handige van het hierboven aangestipte deel is dat alle plaatsen eenvoudig met de trein vanuit Nederland zijn aan te reizen zodat je heel goed kortere etappes kunt lopen. Alle aangegeven trajecten zijn goed in 4 tot 5 dagen te doen.
Overigens liepen wij hem in omgekeerde richting, dus van Bad Harzburg terug naar Nederland, waarbij we voor de laatste stukken vanaf Rheine gewoon de weekeinden benutten met 1 overnachting.

Het leuke van de route is dat je een lange heuvelrug volgt. Je loopt eigenlijk op de scheiding van het heuvelland en de Noordduitse laagvlakte. Daar de rug soms vrij smal is heb je vaak goede uitzichten naar beide zijden. Waar de rug wat breder is gaat dat niet op want Duitsers lopen graag "im Wald" en dus voert de route steeds zo dicht mogelijk door het bos. Niemand die op het idee is gekomen de route af en toe eens langs het bos te voeren.
Uiteraard staat niets een eigen initiatief hier in de weg, maar dan raak je de route wel eens kwijt. Dat risico moet je dus afwegen als het bos je eens te dicht wordt. Het is altijd eenvoudig de route weer terug te vinden, gewoon omhoog lopen tot je weer in het bos bent gekomen!

laatst bijgewerkt op 19-02-2004