Vandaag trekken we
gescheiden op: Ali wil in Waldkirchen winkelen en zet mij in
Haidmühle af, waar ik rond 10.30 vertrek richting grens. Het is
nog behoorlijk koud: -8°C en met wat wind er bij is dat voelbaar.
Bij de grens even wandelen en dan een provisorisch spoor langs het
perron, het gebruikelijke beeld maar daarna een verrassing: een
keurig gespoorde loipe! Ik ben nu in de beschutting van de bomen en
alles voelt gelijk veel beter aan.
Bij de eerste splitsing hoef ik
dan ook niet lang te twijfelen, ik zet koers naar Jeleni, 12 km.
verderop. Halverwege kan ik nog over het vervolg beslissen. Bij een
wegkruising lijkt het even fout te gaan, maar de loipe ligt 10 meter
verder en is ook nu weer prima in orde. Weliswaar een enkel spoor
maar met een breed gewalst parallelspoor, wat vooral bij de
afdalingen handig is. Ik schiet lekker op, onder meer omdat het
geleidelijk daalt. Na het oversteken van de Světla,
een stevig stromende beek op 815 meter, is het gedaan met die pret en
gaat het weer omhoog naar 905 meter. 2 km later sta ik bij het
Schwarzenbergkanal, al zie ik daar niet veel van. Hier zijn wat meer
mensen onderweg, tot dan toe liep ik min of meer gelijk op met 3
Tsjechen. Een goeie kilometer verder is een splitsing: rechtdoor naar
Jeleni 6 km, linksaf naar Stožec
5 km.
Het is bijna 12.00
en na wat wikken en wegen kies ik voor Stožec.
Zeker de eerste paar minuten geen slechte keus want het gaat nu weer
lekker omlaag. Vervolgens gewoon vlak, goeie sneeuw, goed spoor en
prachtig weer. Ik heb het prima naar mijn zin.
Ik moet weer
kiezen: naar Stožec is het
links 2,5 km en rechtsaf 3,5 km. Nu kies ik voor de langere variant
en wordt weer beloond met een afdaling. In volle vaart suis ik langs
een afslag: hé, stond daar geen bordje?. Met moeite kom ik tot
stilstand en loop weer omhoog, nee geen bordje, maar een man die
omhoog komt bevestigt dat ik bijna mijn afslag had gemist. Nu zit ik
in de rondloipe van S., licht stijgend en nog altijd prima condities,
zij het dat de sneeuw aan de dunne kant is.
Voor S. het bos
uit en het open veld in, met mooi uitzicht. Ik trek langs het dorp en
speur naar een afkorting maar kan er geen herkennen, zodat ik toch de
lus moet afmaken om dan af te slaan naar het startpunt in het dorp.
Rond 12.45 stap ik af, op een 200 meter van pension Pstruh, waar net
een hele club langlaufers vertrekt. Ik bestel warme chocolademelk en
soep, die bijna gelijktijdig worden geserveerd. Dilemma. Gelukkig is
de soep te heet zodat ik eerst rustig mijn chocolademelk kan drinken.
13.15 stap ik weer
op, Kč 58,- armer. De
muts blijft nu in de rugzak want het is duidelijk minder koud. Het
spoor richting Ceske Zleby ligt er wat rommeliger bij, door het vele
gebruik, maar de sneeuw is nog steeds goed. Als ik het open veld
verlaat is het in het bos gelijk weer kouder en het spoor weer goed.
Het gaat nu geleidelijk omhoog, en na de afslag vrij steil. Ik begin
de kilometers te voelen. Aan het eind van het rechte stuk sta ik ruim
100 meter hoger dan in Stožec
en naar Krásná Hora komen daar nog een 90 meter bij. Nu
moet ik regelmatig pauzeren om m'n hartslag op peil te houden. Als ik
uit het bos kom, zie ik ineens Bischofsreut aan de overkant liggen en
dan begint de loipe ook af te dalen naar de picknickplaats van Krásná
Hora. Nu even de ski's en de rugzak af, en lekker in het zonnetje
mijn maag vullen. Het is er nog gezellig ook, door de ligging op een
kruispunt trekken er nogal wat mensen langs, die ook vaak even
blijven staan om wat bij te praten. Tsjechisch vooral, dus ik ben
geen gesprekspartner, maar dat geeft niet.
Als mijn
trommeltje leeg is stap ik weer in de loipe voor de laatste
kilometers. Als het weer even klimt doe ik geen moeite meer "immer
versuchen zu gleiten" maar klepper omhoog. Want de afdaling
naar Marchhäuser die nu volgt is er een om je krachten voor te
sparen: veel te steil om even naar beneden te razen. Ik heb geluk dat
de sneeuw er nog redelijk los ligt, waardoor ik zonder problemen de
brug over de Harlandbach bereik.
De loipe naar Bischofsreut is
onbruikbaar, hadden we op 24-01 al ontdekt, maar ik ben nu zo munt,
dat ik regelrecht omhoog loop en met de ski's in de hand terug naar
huis wandel.
Over de 22
kilometer heb ik zo'n 5 uur gedaan, overigens een afstand waar ik
'vroeger' mijn hand niet voor had omgedraaid. Andere tijden, jawel.
Ali is dan al even
thuis en heeft ook een leuke dag gehad in Waldkirchen, maar iets
minder inspannend.
's Avonds gaan we
uit eten bij Berger. Het zit er warempel bijna vol en het is er
gezellig. Niet onbelangrijk: het eten is voortreffelijk.